خدایا در این روز، مرا هوش و خودآگاهی روزی کن
و در این روز، مرا از نادانی و گمراهی دور گردان
و نصیبی از هر خیر که در این روز فرود می‌آوردی، عطا فرما.
به حقّ جود و کرمت ای بخشنده ترین بخشندگان.
خدایا آگاهم گردان
قرآن کریم به مضامین این دعای شریف بهای بسیار داده و مکرراً مؤمنان را به تفکر، تدبر، بیداری، هوشیاری، علم و آموزش دعوت کرده و با بیان آثار مبارک دنیوی و اخروی آن، مؤمنان را به این امور تشویق و ترغیب نموده است.
همچنین از غفلت، گمراهی، جهالت برحذر داشته و آثار زیان‌بار و خانمان‌سوز این امور از قبیل مهر شدن قلب و از کار افتادن مشاعر باطنی و کور و کر شدن نسبت به حق را یاد آور شده است.
اما در معنای «سفاهت»؛ برخی از لغت شناسان، آن را سبکی در بدن و نفس به دلیل نقصان عقل دانسته، برخی به حماقت معنا کرده و برخی آن را ضد حلم دانسته و برخی به معنای جهالت و ضد علم دانسته اند.
لکن همه اینها در واقع به یک حقیقت اشاره دارند و یا لازم و ملزوم هم‌اند، لذا تضادی در بین نیست.
روایات متعددی از اهل بیت (ع) رسیده که نشانگر آن که علم و حلم بسیار به هم پیوسته و نزدیک اند؛ رسول خدا ص می‌فرماید: «نِعْمَ وَزِیرُ الْعِلْمِ الْحِلْم؛ چه خوب وزیری از حلم برای علم» و از امیرمؤمنان ع نقل شده «قَدْ قَرَنَ الْعَمَلَ بِالْعِلْمِ وَ الْعِلْمَ بِالْحِلْم؛ عمل قرین علم و عمل قرین حلم است»
نکته قابل توجه دیگری که در این دعا نهفته است، قسمت آخر دعا است که در این بخش هر گونه خیری را از خداوند متعال تمنا می‌کنیم.
بدیهی است که آگاهی، هوشیاری و دوری از سفاهت و خلط کردن حق و باطل، مقدمه و زمینه ساز جذب خیرات است، لذا بر طلب خیرات مقدم شده و در قسمت اول دعا آمده و سپس با توسل به جود خداوند که سرچشمه همه خیرها است، خیرات را طلب کرده است.
